­

Mees1

"Voor Mees is het medicijn te laat"

Op 11 juni 2007 werd Mees geboren, de zoon van Hans Strik en Tessa van der Loop. Een prachtige baby, een beetje aan de kleine kant, maar “hij deed alles wat hij moest doen”, volgens zijn moeder.

Mees ontwikkelde zich een beetje traag, maar daar maakten zijn ouders zich niet echt zorgen over. Ieder kind is anders. “Maar toen we zagen dat hij, ruim een jaar oud, zijn rechterarm niet meer gebruikte, schrokken we wel heel erg.” Via kinderarts en fysiotherapeut kwamen ze terecht in het Radboudumc, waar na uitgebreid onderzoek werd vastgesteld dat Mees een energiestofwisselingsziekte had. “Toen de arts begon over de ernst van de ziekte, over een levensduur van misschien nog een jaar, voelde ik de aarde onder me wegzakken”, vertelt Hans. “We waren helemaal lamgeslagen.” Tessa: “Maar dat kindje moet ook door. Ons grote geluk was dat Mees zelf altijd heel vrolijk was. Daardoor zagen we al vrij snel in dat we niet naast hem moesten gaan zitten huilen. We wilden niet dat hij in zijn korte leven omringd zou zijn door alleen maar verdriet.”

Fijne dingen
En dus probeerden Hans en Tessa om het leven zoveel mogelijk positief te blijven benaderen: “We wilden doen wat kon, vooral fijne dingen.” Ze trokken erop uit met Mees, in een Bugaboo kinderwagen , later in een rolstoel en met de bakfiets. Ze gingen vaak samen op vakantie. “Mees genoot van de vakanties, dan was hij volkomen ontspannen. Hij vond het fijn dat we de hele dag met z’n drieën waren.” Maar Mees vond het ook heerlijk als er thuis bezoek kwam. Hij hield van gezelligheid, zat graag aan tafel met mensen die samen een glaasje dronken en plezier hadden.

Mees3

Laatste dag
Ziekenhuisopnames hoorden erbij. “Maar iedere keer werd hij opgelapt en dan gingen we opgelucht weer naar huis,”  aldus Tessa. Tot Koninginnedag 2013. Die dag werd Mees heel ziek. Het zuurstofgehalte in zijn bloed was te laag en hij had bijna voortdurend epileptische aanvallen. De dag erna veerde hij op. “Dat was een gezellige dag, met veel mensen over de vloer”, vertelt Hans. Mees lachte veel en had zelfs pret om de verpleegkundige die het niet lukte zijn bloeddruk te meten. Tessa: “Het was echt bijzonder. Het is net of Mees wist dat het zijn laatste dag zou zijn.” Want de dag erna werd Mees niet meer echt wakker en hij overleed in het begin van de middag.

Champagne en ballonnen
“We hadden natuurlijk al vaak nagedacht over het afscheid”, vertelt Tessa. “We wilden vooral vieren wie Mees was en dat hij nog zo lang bij ons is gebleven. Niet huilen omdat hij er niet meer is, maar glimlachen omdat hij er is geweest." En zo ging het. Het werd een bijzondere bijeenkomst, met familie en vrienden, kinderen die tekeningen maakten, ook op de kist. Met muziek waar Mees vrolijk van werd, met ballonnen en champagne om te proosten. Een afscheid om nooit meer te vergeten.

De berg op voor Mees
Hans en Tessa zetten zich al jaren in voor Energy4All, omdat ze willen dat andere ouders dit in de toekomst niet meer hoeven mee te maken. Hans bracht drie keer een wielerteam op de been (Forza4Mees) waarmee hij deelnam aan het evenement Forza4Energy4All, in de Italiaanse Alpen. “Als ik die bergen op fiets, heb ik echt het gevoel dat ik het doe voor Mees. Tijdens het trainen in 2013 hoopte ik zo dat Mees op de top van de Stelvio op me zou wachten.” Dat is helaas niet gebeurd. Twee jaar later stond Tessa er wel met Melle, hun tweede zoontje, dat in juni 2015 geboren werd, helemaal gezond!

Mees2 Mees4 Mees5 metSmeitink

Bron: Energy4All Magazine, editie 7 (2016).
Geschreven door Liliane Belt

LEES MEER Patientverhalen

Doneer en steun het medicijnonderzoek!
Stop energiestofwisselingsziekten. Kom in actie!
 
­